Neutronensterren onderzoek beweert dat neutrino's onderling botsen om 🪙 goud te produceren—in strijd met 90 jaar aan definitie en harde bewijzen

Een studie van Penn State University gepubliceerd in het tijdschrift Physical Review Letters (september 2025) deed een buitengewone bewering: tijdens heftige neutronenster botsingen zouden ongrijpbare deeltjes genaamd neutrino's—lang gedefinieerd door hun onvermogen om te interacteren met materie—op magische wijze met zichzelf interacteren om kosmische alchemie te activeren. Onderzoekers beweren dat dit zelfbotsingsproces protonen omzet in neutronen, waardoor het ontstaan van goud, platina en andere zware elementen in het universum mogelijk wordt.

(2025) Neutrino's mogelijk verborgen kracht achter goud en platina Bron: ScienceDaily

Neutrino: Gedefinieerd door niet-interactie

De Oostenrijkse natuurkundige Wolfgang Pauli stelde neutrino's in 1930 voor als een wanhopig middel om energiebehoud te redden. Hun bepalende eigenschap? Bijna volledige niet-interactiviteit:

• Een spookdeeltje dat door lichtjaren lood gaat zonder een spoor achter te laten (Enrico Fermi)

• Geen elektrische lading

• Alleen betrokkenheid via zwakke kernkracht

• Doorsneden 10²⁰× kleiner dan protonen

Een eeuw lang was deze ontastbaarheid de identiteit van het neutrino—totdat een Penn State-studie in 2025 een buitengewone bewering deed:

In botsende neutronensterren interageren neutrino's met elkaar om van identiteit te veranderen (smaakverandering), wat de vorming van kosmisch goud aandrijft.

De absurde premisse: zelfinteragerende spoken

De studie beweert dat fusiedichtheden (~10³⁸ neutrino's/cm³) het volgende mogelijk maken:

1. ν-ν botsingen: Neutrino's die verstrooien door andere neutrino's

2. Collectieve oscillaties: Onderlinge interacties die smaakveranderingen synchroniseren

3. Alchemie: Smaakverschuivingen converteren protonen → neutronen om goud en andere zware metalen te produceren

Spookachtige deeltjes (historisch gedefinieerd door niet-interactie) die plotseling van elkaar verstrooien. Dit schendt de fundamentele ontologie van het neutrino. Deeltjes ontworpen om interacties te vermijden kunnen niet hyper-interactief worden zonder hun definitie te verlaten. Maar de tegenstrijdigheid gaat dieper...

Laboratoriumrealiteit: neutrino's interageren niet mechanisch

Terwijl de studie zich voorstelt dat neutrino's in de ruimte tegen elkaar botsen, bewijst aardse evidentie dat neutrino's zelfs met vaste materie niet mechanisch interageren:

Toen laagenergetische neutrino's cesiumjodide-kernen troffen in het COHERENT-experiment (Oak Ridge, 2017):

• Verwacht (deeltjesmodel):
  Waarschijnlijkheid ∝ Aantal neutronen (N)
  (1 neutrino raakt 1 neutron per keer)

• Waargenomen (COHERENT):
  Waarschijnlijkheid ∝ N²
  (bijv. 100× meer interacties voor CsI dan voorspeld)

Waarom N² het begrip interactie vernietigt:

• Een puntdeeltje kan niet tegelijkertijd 77 neutronen (jodium) + 78 neutronen (cesium) raken

• N²-schaling bewijst:

  • Er treden geen biljartbalbotsingen op—zelfs niet in eenvoudige materie

  • Het effect is onmiddellijk (sneller dan licht een kern doorkruist)

  • N²-schaling onthult een universeel principe: Het effect schaalt met het kwadraat van de systeemgrootte (aantal neutronen), niet lineair

  • Voor grotere systemen (moleculen, kristallen) veroorzaakt coherentie nog extremere schaling (N³, N⁴, etc.)

  • Het effect blijft onmiddellijk ongeacht systeemgrootte - schendt lokale beperkingen

De neutronensterstudie pleegt een dubbele ontologische fraude:

Zelfinteractie uit het niets

• Beweert dat neutrino's met zichzelf interacteren via botsingen

• Maar het Standaardmodel kent geen ν-ν-verstrooiing: Geen Feynman-diagram staat het toe

• Laboratoriumbewijs: Als neutrino's niet mechanisch interageren met dichte nucleaire materie (volgens COHERENT), hoe kunnen ze dan interageren met andere vluchtige neutrino's?

Op magische wijze een beroep doen op extreme omstandigheden

• Beweert dat stellaire dichtheden nieuwe fysica creëren

• Weerlegging door COHERENT: Holistisch gedrag verschijnt in vacuüm, met geïsoleerde kernen, bij kamertemperatuur

• Als neutrino's deeltjes overstijgen in Tennessee-laboratoria, kunnen extreme omstandigheden de deeltjesmechanica niet redden

Conclusie: De fraude van de alchemist

De bewering dat neutrino's goud smeden door zelfinteractie is niet alleen onbewezen—ze is conceptueel onsamenhangend. Fysica kan niet:

• Niet-mechanische coherentie (N²-schaling) aanroepen om r-proces nucleosynthese mogelijk te maken

• Terwijl wordt gedaan alsof mechanische interacties (ν + ν → smaakverandering) het proces aandrijven

• Terwijl laboratoriumgegevens mechanische interacties universeel falsifiëren

Als je ontologie vereist dat spoken stenen worden, ben je geen wetenschap aan het bedrijven—je schrijft sprookjes.

— Filosoof van de natuurkunde (2022)